We merkten al een tijdje dat onze Leonbergerpup Blötsj, negen maanden oud pas, soms problemen had met opstaan en soms zelfs mank liep nadat ze intensief gespeeld en/of gewandeld had. Nadat zich dit begin december opnieuw voordeed besloten we om de dierenarts te raadplegen. Blötsj liep vrolijk en enthousiast als altijd met ons mee naar binnen, wij zelf waren iets minder blij. Helaas werd ons bange vermoeden waarheid; uit de foto’s bleek dat operatief ingrijpen nodig was om een leefbaar leven voor Blötsj te borgen; echter om duidelijkheid te krijgen omtrent de mogelijkheden was de opinie van een gespecialiseerde kliniek noodzakelijk. Op advies van onze dierenarts Michelle Moelands bij Op de Diek besloten we de Verwijskliniek te benaderen, een van de weinige klinieken die gespecialiseerd zijn in dergelijke ingrepen. Gelukkig konden we reeds binnen een paar dagen terecht en na een lange rit naar Bergen op Zoom waarbij Blötsj lekker relaxed op de achterbank lag te genieten, arriveerden we bij de kliniek. Vanwege de COVID-pandemie mocht helaas maar een van ons beiden mee naar binnen maar gelukkig was het voor de ander met een open telefoonlijn verbinding allemaal goed te volgen wat de specialist vertelde. Blötsj en Karin werden hartelijk ontvangen en op hun gemak gesteld. Na een verdoving was Blötsj al snel in dromenland en nog geen 20 minuten later waren de resultaten al duidelijk en met ons gedeeld. Het goede nieuws was dat Blötsj geholpen kon worden en ook al op redelijk korte termijn; drie weken later, op 30 december, nog net in het oude jaar kon ze “onder het mes”. Drie weken lijkt kort, maar voor ons leken het wel jaren… Toen de grote dag er eindelijk was gingen we met een knoop in de maag op pad; Blötsj was zich van geen kwaad bewust en genoot opnieuw van de autorit, We arriveerden een half uur te vroeg en besloten nog een wandeling in de omgeving te maken zodat Blötsj nog even van een wat langere wandeling kon genieten want dit is na de operatie enkele maanden niet meer mogelijk. Rond 13 uur zetten we haar af bij de kliniek; Karin mocht nog even blijven totdat Blötsj onder zeil was en vervolgens begon het wachten. Tegen 17.30 uur was Blotsj dan eindelijk zover dat ze klaar was om weer mee naar huis te mogen; de operatie was geslaagd en met een voor een kwart kaalgeschoren hond, wankelend op haar poten en geholpen door doktersassistentes om haar in de auto te krijgen, konden we aan de terugreis beginnen. Vanwege de toegediende verdoving was Blötsj nog enigszins “high” en ze maakte dan ook regelmatig vreemde geluiden waar we soms zelfs even om moesten lachen. De kliniek gaf het dringende advies haar voorlopig niet alleen te laten, geen rare bewegingen te laten maken en minimaal met haar te lopen; alleen haar behoeften en daarna weer terug. Dit om de wond en alles erom heen goed te kunnen laten genezen. Vervolgens de eerste nacht; we wilden haar geen moment uit het oog verliezen en dus besloten we om de eerste dagen (uiteindelijk werden het er zelfs tien…!) gezellig naast haar op de bank in de woonkamer te slapen. Blötsj vond het wel gezellig en kwam vanaf de tweede nacht, toen ze weer enigszins mobiel was ons elke nacht een aantal malen te verrassen met een lik in ons gezicht … Het moeilijkste was en is nog steeds de zeer beperkte wandelingen; Blötsj is een echte “buitenhond”, een allemansvriendin voor zowel mensen als andere honden; zij ziet alles en iedereen als speelkameraadje en voor haar is het dan ook zeer moeilijk dat dit momenteel nog steeds absoluut niet mag. De wandelingen zijn dan ook kort, gestart met max 5-10 minuten naar nu (na drie weken) inmiddels naar ca 10-15 minuutjes maximaal waarbij het contact met andere honden angstvallig vermeden wordt. Ook het ontvangen van bezoek thuis moeten we beperken want ook dan is Blötsj vaak iets te enthousiast; in deze werkt de lock down in positieve zin mee. Dit zullen we twee maanden moeten volhouden om de kans op een volledig en goed herstel zo groot mogelijk te maken. Niet leuk, ook niet uit te leggen aan Blötsj, maar helaas een noodzakelijk kwaad. Met extra speeltjes en extra aandacht van onze kant proberen we de dagen toch een beetje leuk te houden voor haar maar wij zullen minstens zo blij als Blötsj zijn als we de teugels weer een beetje kunnen laten vieren. Al met al een spannende en intensieve tijd met maar één doel voor ogen: ervoor zorgen dat Blötsj na een moeizame periode als een vrolijke hond nog vele, vele jaren samen met ons van een gezond en pijnvrij leven kan genieten! Een speciaal woord van dank richting de verwijskliniek voor hun professionele maar tevens hartelijke aanpak. Karin & Theo