Normaal zijn pups niet zo rustig, toch? In oktober haalden we Rosie, onze West Highland White terriër pup, op bij de fokker in Duitsland. Een officiële fokker wel te verstaan. Al na enkele weken bleek er iets niet goed te zijn. Normaal zijn pups toch niet zo rustig? Vroegen we ons af. Op sommige dagen liep Rosie alleen maar rondjes door het huis, in een slakkengangetje. Langs de muur. De hele dag, met de bek open. Hoofd omhoog. Als ze je aankeek leek het alsof ze je niet zag. Reageerde niet als je haar riep. Geen oriëntatie. Lieten we haar in de tuin dan vond ze de weg terug naar binnen niet meer. De dag na zo’n dag sliep Rosie alleen maar en dan was het weer ‘normaal’ tenminste, dat dachten wij. Op oudejaarsdag weer zo’n dag. Helaas werd het daarna niet meer ‘normaal’. Rosie bleef als een ‘zombie’ door ons huis lopen. Op 4 januari was van onze, toen 4 maanden oude, pup nog slechts een hoopje ellende over. 2 weken eerder dan de afgesproken controle kwam ik met haar bij de dierenarts. Vermagerd en volledig futloos. Na bloedonderzoek bleek dat er iets met de lever niet goed was. Verdacht op een levershunt. Een aangeboren afwijking. Oei! Hierbij neemt het bloed een omweg om de lever heen waardoor het bloed niet gezuiverd wordt. Diezelfde avond zijn we met een leverdieet begonnen. Brokken, blikvoer met ingrediënten (voornamelijk groente) die in het lichaam minder gifstoffen produceren. En het hielp! Rosie krabbelde langzaam op, kreeg weer wat energie. Ze kwam zelfs een beetje aan in gewicht. Dat hadden wij weer…. Een vegetarische hond! Later die week zou een echo uitwijzen dat het werkelijk een levershunt was en het goede nieuws, het was te opereren. Gelukkig. Een moeilijke ingreep, dat wel, die alleen in speciale klinieken uitgevoerd kon worden. Utrecht (NL), Giessen(D) of Diepenbeek(B). Er volgde een CT-scan en uiteindelijk de operatie. Ze moest een nacht in de kliniek blijven. Wat hebben we onze Rosie die avond gemist. De dag erna hebben we haar opgehaald. Meteen bij thuiskomst zagen we een heel andere blik in haar ogen, open, een ‘maak je borst maar nat want hier kom ik’ blik. Daarna ging het iedere dag beter. De levenslust kwam terug. Rosie werd een puppy. Eindelijk! Uiteraard hebben we gedurende het hele relaas de fokker op de hoogte gehouden. We kregen alle medeleven en medewerking. Met het ‘Mäuschen’ mocht immers niets gebeuren. Toen bleek dat het met Rosie allemaal goed zou komen vertelde de fokker dat er een nieuw nestje pups op komst was. Een van de pups was voor ons gereserveerd, voor het geval er iets mis zou gaan met onze Rosie en haar ‘Mäuschen’. Gelukkig hebben we van dat aanbod geen gebruik hoeven maken. Fam. Kocken, Sittard Rosie, vlak na de operatie. Ze kreeg een Medical Pet Shirt aan om de operatie-wond te beschermen.