Aslan is een gecastreerde kater van twee jaar die ik nog zelf het laatste zetje heb gegeven om op de wereld te komen. Hij is een echte knuffelkont en geniet als een echte man van lekker eten en slapen. Op een ochtend merkte ik dat hij erg afstandelijk was en een klagelijke miauw gaf als ik hem ter hoogte van zijn blaas aaide. Ook wilde hij niet eten en dit was voor mij het teken dat er iets niet klopte. Daarop heb ik de dierenartspraktijk gebeld met de vraag of ik kon komen. Eén uur later zat ik in de praktijk en bij het eerste onderzoek zagen de bloed en nierwaarden er niet goed uit. Hij was erg slap en het was niet zeker dat hij de nacht zou overleven. Ik wilde dat de dierenarts alles op alles zouden zetten om hem te redden en we zouden afwachten hoe hij de eerste nacht aan het infuus zou doorkomen ondanks de gereserveerde prognose. De volgende ochtend werd ik meteen gebeld dat hij de nacht had gehaald. Na verder onderzoeken bleek het dat er teveel urine in de blaas achterbleef en hebben we in overleg besloten om een penis-amputatie te doen. Na één week mocht ik mijn knuffelkous weer ophalen en nu rent hij weer rond als vanouds,echter met een streng dieet,want hij had voorheen overgewicht. Ik kan alleen maar dankbaar zijn vanuit de grond van mijn hart hoe ze met Aslan zijn omgegaan en schijnbaar hield hij ook van hun, als ik hoorde van de assistentes dat hij steeds kwam knuffelen. Nogmaals IEDEREEN in de praktijk van harte dank! Een dikke knuffel van Aslan en van mij. Groetjes Conny