Een actuele impressie van hoe het nu met Lilou gaat!
De baasjes van Lilou waren al een paar dagen aan het sukkelen met wat vagere klachten. Vanaf het moment dat daar "ataxie" bij kwam (het zwabberen met de achterpoten) was de diagnose bij een teckel wat mij betreft duidelijk: Hernia.
Het verloop van de behandeling kun je bij het verhaal van de eigenaar lezen. Op het moment dat ik dit schrijf is het weer een week later dan het verhaal van de eigenaar. Ik heb een filmpje gezien: Lilou loopt weer!
Het is altijd een beetje aftasten waar we naar toe doorverwijzen in dit soort gevallen. Een en ander is afhankelijk van de ernst van de symptomen, de leeftijd van de hond en de motivatie en de beurs van de eigenaar. In eerste instantie heb ik Lilou doorverwezen naar Iris van Deur in Overloon, een dierenarts die gespecialiseerd is in wervelkolomproblematiek, met name de manuele behandeling. Ik zag Lilou op zaterdagmorgen echter terug en ik schrok ervan hoe erg ze achter uit was gegaan; er was nauwelijks nog pijngevoel in haar al te koude poten. Lopen deed ze helemaal niet meer. Ik heb dus geprobeerd om Lilou zo snel mogelijk onder het mes te krijgen bij een specialist, wat 's avonds al plaats heeft gevonden. Hiervoor gaan de credits natuurlijk meer naar de specialist die op zaterdagavond deze operatie uitvoert. Wat hier ook ten gunste heeft meegespeeld is dat de eigenaren zonder twijfel aangaven dat ze wilden doen wat het beste voor Lilou was, ongeacht moeite of kosten. Ik hoorde van Martine (het bazinnetje van Lilou) dat de specialist het ruggenmerg nog niet erg verkleurd vond; een teken dat het wel goed zou kunnen komen. Ik hoop dat Lilou over een paar weken weer goed kan lopen!
Namens Dierenkliniek Op de Diek,
Guido van Heeswijk.
Eigenaar vertelt:
Liloutje was al paar dagen wat lusteloos en miste het sprankeltje in haar ogen.
In haar dagelijks rondje wandelen had ze niet zo’n zin en haar ontlasting ging wat moeizaam. Als we naar het bos gingen dan ging ze als een speer want het bos is natuurlijk veel leuker dan zo’n rondje door de wijk. Wat last van haar hormonen door schijndracht na haar loopsheid, dachten we. Dan toch maar even een bezoekje aan de praktijk. Er kwam er niets zorgwekkends uit het onderzoek. Wat volle darmpjes en schijndracht. Een paar dagen laxeermiddel geven zou het vast verhelpen. En als ze zich beter zou voelen zouden we een afspraak maken om haar te laten steriliseren.
Ze knapte op en 2 dagen later stond ze kwispelend bij de deur voor een wandeling. Goed nieuws dachten we nog want nou zou ze vast weer snel de oude zijn. Echter liep alles vanaf toen heel anders. Toen we paar minuten onderweg waren liep ze heel vreemd. Ze zwabberde met haar achterkant en tijdens plasje was ze wiebelig op haar pootjes. Toch kon ze nog lopen maar niet stabiel. Inmiddels gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen en vreesde ik voor een hernia.
Na een slapeloze nacht ben ik in de ochtend gelijk naar de praktijk gekomen voor een consult bij Guido van Heeswijk. Het woord “hernia” viel. Toen hebben we de opties besproken van Orthomanueel of Orthopedie. Met een doorverwijzing zijn we die middag nog naar een Orthomanueel specialist in Brabant geweest. Lilou werd behandeld en kreeg gerichte pijnmedicatie en 2 weken volstrekte rust voorgeschreven.
Eenmaal thuis verslechterde haar situatie en het lukte ons niet om haar te laten plassen. De zorgen namen toe en vrijdag zijn wij weer naar de praktijk gekomen om haar blaas te laten legen. Dr. Van Heeswijk heeft nog contact gehad met de Orthomanueel specialist omdat er toch zorgen waren omdat haar situatie zo verslechterde.
Vanaf dat moment ging alles in stroomversnelling omdat er geen diepe pijnprikkels meer waren bij Lilou en haar pootjes voelden koud aan. Het Orthomanueel traject wordt alsnog een Orthopedisch traject, er zou een operatie nodig zijn. Vanwege het weekend was dat niet zo evident. Door de aanhoudende inzet van Dr. Van Heeswijk lukte het om Lilou middels een spoed doorverwijzing bij een kliniek in Diepenbeek (Belgie) te krijgen. De scan en operatie volgde in de opeenvolgende uren. De prognoses waren niet hoopvol en het afwachten was pittig.
Mede met steun van Dr. van Heeswijk zijn we de dagen doorgekomen.
De prognose na de operatie was iets hoopvoller dan verwacht. Lilou is nog een paar dagen in de kliniek moeten blijven.
Rust is nu het belangrijkste medicijn. We zijn nu 3 weken verder.
Lilou maakt elke dag kleine progressie. Ze kan (nog) niet zelf lopen maar vertoont wel kracht in haar pootjes. Met ondersteuning kan ze paar meter lopen en haar behoeftes doen. Ze kan een paar seconden staan. Ze heeft geen pijn en heeft alweer teckelstreken en ze is vrolijk.
Ze heeft voortdurend zorg nodig welke we met alle liefde geven. Volgende week volgt een controle afspraak bij de orthopeed en dan hopen we dat er een startsein voor de revalidatie wordt gegeven.
Hoe ze uiteindelijk geneest weten we nog niet maar we hopen dat Liloutje over een tijdje zelf op vier pootjes bij Dr. van Heeswijk in de praktijk kan binnen stappen. En dan niet voor een consult maar om hen een dikke teckel-knuffel te komen geven!
Dank jullie allemaal voor de goede zorg en de hartverwarmende steun!
We geven niet op!
Roger en Martine Berends.