Eigenaar vertelt:
Lola, gelukkig is ze er nog!
Op 11 maart even voor 10:00 uur werd Lola (Grote Zwitserse Sennenhond) uit het niks door een wild zwijn aangevallen. Hierdoor was ze zo erg gewond dat ik meteen de dierenarts heb gebeld. We konden gelukkig meteen terecht bij dierenarts Jurgen Cramers. Lola werd meteen naar de operatiekamer gebracht en ik ging met Ozzy (onze andere hond (Berner Sennenhond)) naar huis. Na 2 uur wachten heb ik gebeld om te vragen wat de stand van zaken was, helaas was er nog niks bekend en word me verteld dat zodra ze klaar zijn dat ik dan door de dierenarts wordt gebeld. Na nog een half uur door de woonkamer te ijsberen, word ik teruggebeld door de dierenarts zelf. Hij verteld me dat het goed gaat komen. Het kan even duren, maar het komt uiteindelijk goed. Ze is van haar lies naar haar buik open getrokken (dit is gehecht en hier zit een drain in) en gelukkig is er niks geperforeerd, bij haar vulva en haar hamstring zijn wonden die gehecht zijn moeten worden. Op haar borstkast zit een kras die niet gehecht hoefde te worden. Ze hebben geen inwendige bloedingen geconstateerd, dus ze verwachten niet dat die er zijn. Ze bellen me als ze weten hoe laat ik haar kan halen.
Even voor 14:00 uur word ik gebeld dat we haar rond 15:00 uur kunnen halen. We staan voor aan de balie te wachten om te kunnen betalen en de tabletten mee te nemen en uiteraard ons meisje. Ik krijg de tabletten en betaal in afwachting van Lola. Aangezien er zoveel wondvocht en bloed uit Lola komt is ze via buiten al naar voren gebracht. Ze ziet er heel opgewekt uit. Ze heeft een rompertje aan en daar zit onderlegger in om het vocht op te vangen. We schrikken wel van de hoeveelheid bloed dat ze op dat moment verliest. Ze zeggen dat ik beter binnen nog wat extra onderleggers mee kan nemen en een reserve rompertje. Dus met een hele stapel onderleggers, een reserve rompertje en een afspraak voor komende maandag om mogelijk de drain te verwijderen vertrekken we naar huis.
Thuis merk ik dat ze nog wat stekels van de bramenstruik in haar gezicht heeft zitten en aan haar oor en elleboog. Deze heb ik nog verwijdert. Verder ziet ze volgens mij door de narcose nog wat roze olifantjes en hierdoor ligt ze nog wat te piepen.
Gelukkig drinkt ze meteen goed en het eten is ook geen probleem. Echter op zaterdag om 18:30 uur heeft ze nog steeds niet geplast of gepoept. Van het poepen weet ik dat dit een paar dagen kan duren, maar over het plassen maak ik me zorgen, dus ik bel de spoedlijn voor overleg. Hier word me verteld dat het voor nu nog geen probleem is. Als ze morgenvroeg nog niet heeft geplast, dan moet ik aan de bel trekken. Gelukkig plast ze een half uur later. Yes, de blaas werkt gewoon. Ze heeft wel al best veel gegeten, maar waarom poept ze niet.
Normaal gezien moet je mij nergens voor wakker maken, want dan ben ik niet op mijn paasbest. Maar nu slaap ik in de woonkamer en word ik van zondag op maandag om 4:00 uur gewekt door een piepende Lola die naast me staat. We gaan naar buiten en jawel hoor ze poept. Wat mij betreft kan de vlag nu wel uit, want alles functioneert!
Maandagmiddag zijn we weer bij dierenarts Cramers. Hij verwijdert de drain en zegt dat we langzaamaan weer moeten gaan lopen aan de korte riem, zodat haar spiermassa niet achteruit gaat. We maken een afspraak voor volgende week dinsdag om dan de hechtingen te laten bekijken. Bij een normale chirurgische snede mogen na 10 dagen de hechtingen eruit. Echter aangezien de sneden hier door de tand van een wildzwijn zijn ontstaan worden de wonden sowieso behandeld als geïnfecteerde wonden. We moeten even afwachten hoe het zich gaat ontwikkelen.
We beginnen die middag met de straat op en af en de dag erna lopen we een klein blokje. Weer een dag later maken we al een rondje door het park!
Ze voelt zich ’s nachts ook al wat beter, want het boefje wil nu mee op bed slapen. Gevolg: kijk maar waar jij gaat liggen, maar ik lig hier op bed!
Op vrijdag 18 maart weten we dan zeker dat ze zich weer hond begint te voelen, ze ligt eindelijk nog eens op haar rug te genieten. Maar de onderleggers zijn niet voldoende om het weekend door te komen en met de tabletten halen we het ook niet tot dinsdag, dus maar even een afspraak maken om dit vandaag nog op te kunnen halen. Dit doe ik even alleen, hier hoeft Lola niet bij te zijn.
Dinsdag 22 maart, de dag dat we horen wanneer de hechtingen eruit mogen. Vandaag zijn we bij dierenarts Franken. De wonden zien er goed uit, maar hij durft het nog niet aan om de hechtingen te verwijderen. De huid is wel aardig dicht op een klein stukje na. Hier komt nog steeds wondvocht uit en doordat daar steeds wat bloed bij zit lijkt het nog steeds of ze enorm bloed. Maar dit is goed, zo is er minder kans op infectie en zolang het vocht weg kan blijft het niet onderhuids zitten en dat houdt in dat het niet opnieuw open gemaakt hoeft te worden. Hij geeft net zoals dierenarts Cramers aan dat het weefsel onder de huid een soort grote peperkoek is die niet gehecht kon worden en dat onderhuidse vet heeft wat langer de tijd nodig om te herstellen. Als we nu de hechtingen verwijderen kan het zijn dat de wond opnieuw openscheurt. Dus we spreken af dat we het nog een week zo laten. Hij schat in dat we vanaf donderdag of vrijdag geen onderleggers meer nodig zullen hebben, dan zal het wondvocht er waarschijnlijk niet meer uitkomen. We plannen een nieuwe afspraak in voor de volgende dinsdag.
Aan Christa, de assistente, vraag ik of Lola die avond naar detectie mag gaan. Ze geeft aan zolang Lola nergens op of onder hoeft te kruipen en ze niet gaat rennen dan kan het wel, mits we heel voorzichtig zijn. Lola heeft het die avond prima gedaan! Ze heeft alle koffie gevonden die was verstopt.
De rondjes die we lopen zijn nu al opgebouwd tot een rondje van 1 uur. De honden worden door mij nog apart uitgelaten, want onze reu Ozzy meent dat we een loopse teef in huis hebben door het bloed. Dus met ze samen lopen schiet nog niet echt op. Dit kan alleen als mijn vriend meeloopt en we beiden een andere hond vast hebben.
Met lopen begin je wel al goed te merken dat ze de oude aan het worden is. Ze zou graag met andere honden willen spelen en weer door iedereen worden aangehaald. Ze meent namelijk altijd dat alles om haar draait en iedereen haar maar leuk moet vinden.
Het wondvocht is inderdaad zoals voorspeld gestopt zo rond donderdag. De kap heeft ze alleen op als er niemand thuis is en dan zitten de honden gescheiden. Echter heeft het spook ontdekt dat ze over de bank op het bed kan springen en zo kan ze toch als eerste bij de deur zijn als iemand thuis komt.
Het rompertje heeft ze aan gehad tot zaterdagmiddag, hierna heeft ze het alleen nog aan gehad als we niet thuis zijn en dan heeft ze ook de kap op. Hopelijk kunnen dinsdag alle hechtingen eruit en duurt het dan niet lang meer voordat ze weer eens heerlijk los kan rennen samen met Ozzy.
Dinsdag, 2,5week na de aanvaring met het zwijn, gaan we nog eens op controle. Yes, de hechtingen mogen er uit! Dokter Franken vind alles er netjes uit zien en Lola doet het hartstikke goed. Nog eventjes stil zitten om alle hechtingen er uit te krijgen en dan mogen we naar huis. Nog 2 daagjes voor de zekerheid de kraag op om likken te voorkomen, omdat de hechtingen nog wat kunnen kriebelen.
Wij zijn dankbaar dat we zo snel terecht konden bij de dierenartsen en assistentes en dat het herstel zo voorspoedig verloopt, want het had heel anders kunnen uitpakken!
Groetjes Peggy