Patiënt van de maand

Een bloed-oor zonder bloed...

Herbie had plotseling een dikke oorschelp gekregen. Tenminste, de avond van te voren leek er nog niets aan de hand en nu hing de linker oorflap naar beneden terwijl het normaal recht overeind stond.

Omdat het baasje niet wist wat dit was, maakte hij op korte termijn een afspraak. Hier werd de diagnose snel gesteld: het was een othaematoom of een bloed-oor. Er was echter geen bloed te zien.

We hebben de eigenaar uitgelegd dat als er een bloeding plaatsvindt deze maar op twee manieren gestopt kan worden: door tegendruk (bijvoorbeeld als je zelf een wond hebt die bloedt en je drukt de wond stevig dicht) OF door contact met de buitenlucht. Door contact met de buitenlucht wordt het stollingsmechanisme in gang gezet, waarbij eerst bloedplaatjes geactiveerd worden en daarna het bloed zelf gaat stollen.

Maar bij een oorschelp is de verbinding tussen de twee huidlagen en het aanwezige kraakbeen erg los. Gezien het bovenstaande verhaal wordt de bloeding niet gestopt door tegendruk, en het stollingsmechanisme wordt ook niet geadvtiveerd omdat er geen buitenlucht aan te pas komt. 
De oorschelp loopt dus vol met bloed en gaat meer hangen waardoor het nog voller loopt.
Als er niets gedaan wordt aan deze situatie ontstaat er een schrompel-oor. Zo'n schrompel-oor zien we ook vaak bij judoka's, worstelaars en rugby-spelers. Dit is zeer pijnlijk en de gehoorgang kan dicht gaan zitten, wat weer kan leiden tot oor-ontstekingen.

De oplossing voor een bloed-oor, is een operatie. Bij de operatie wordt een S-vormige snede gemaakt, al het bloed stroomt dan uit de oorflap. Daarna wordt rondom de snede het kraakbeen weer vastgehecht aan de huid. De snede blijft open, om zo nog extra wond-vocht kwijt te raken.

Na 10 dagen vindt er een controle plaats, de hond zal een kraag om krijgen om te voorkomen dat de hechtingen er uit worden gekrabt. De hechtingen lossen uiteindelijk vanzelf op.

Het bloed-oor voor de operatie De S-snede en daar om heen de hechtingen

 

Eigenaar vertelt...

Onze altijd vrolijke Herbie hield zijn kop wat scheef. Toen ik ging kijken zag ik dat zijn oor helemaal dik was. Ik schrok er heel erg van! We gingen meteen uit van het ergste en dachten dat het wel een tumor kon zijn. Op het spreekuur stelde dokter Franken ons gelukkig gerust. Het was een bloed-oor en Herbie kon er aan geopereerd worden. 
Ik maakte me wel wat zorgen over de narcose, want Herbie is al bijna negen jaar. Maar gelukkig was Herbie fit genoeg om de narcose in te gaan. Ook had de dierenarts ons uitgelegd dat de manier van narcose heel veilig is en met apparaten om de ademhaling te bewaken. In de middag mochten we Herbie weer ophalen, wat was hij blij om ons te zien! De rest van de dag was hij wel nog wat slaperig en had niet echt zin om te eten. De dag er na ging dat gelukkig weer helemaal als vanouds. Hij vond de kraag niet zo leuk, maar gelukkig was het niet zo'n grote kraag, omdat hij er alleen niet aan mocht krabben. Tijdens de controle na 10 dagen zag alles er goed uit en mocht de kraag af. 
We willen het hele team bedanken voor de goede zorgen, maar in het speciaal dokter Franken. 

Groetjes van familie Op de Coul