Herbie had plotseling een dikke oorschelp gekregen. Tenminste, de avond van te voren leek er nog niets aan de hand en nu hing de linker oorflap naar beneden terwijl het normaal recht overeind stond.
Omdat het baasje niet wist wat dit was, maakte hij op korte termijn een afspraak. Hier werd de diagnose snel gesteld: het was een othaematoom of een bloed-oor. Er was echter geen bloed te zien.
We hebben de eigenaar uitgelegd dat als er een bloeding plaatsvindt deze maar op 2 manieren gestopt kan worden: door tegendruk (bijvoorbeeld als je zelf een wond hebt die bloedt en je drukt de wond stevig dicht) OF door contact met de buitenlucht. Door contact met de buitenlucht wordt het stollingsmechanisme in gang gezet, waarbij eerst bloedplaatjes geactiveerd worden en daarna het bloed zelf gaat stollen.
Maar bij een oorschelp is de verbinding tussen de 2 huidlagen en het aanwezige kraakbeen erg los. Gezien het bovenstaande verhaal wordt de bloeding niet gestopt door tegendruk, en het stollingsmechanisme wordt ook niet geadvtiveerd omdat er geen buitenlucht aan te pas komt.
De oorschelp loopt dus vol met bloed en gaat meer hangen waardoor het nog voller loopt.
Als er niets gedaan wordt aan deze situatie ontstaat er een schrompel-oor. Zo'n schrompel-oor zien we ook vaak bij judoka's, worstelaars en rugby-spelers. Dit is zeer pijnlijk en de gehoorgang kan dicht gaan zitten, wat weer kan leiden tot oor-ontstekingen.
De oplossing voor een bloed-oor, is een operatie. Bij de operatie wordt een S-vormige snede gemaakt, al het bloed stroomt dan uit de oorflap. Daarna wordt rondom de snede het kraakbeen weer vastgehecht aan de huid. De snede blijft open, om zo nog extra wond-vocht kwijt te raken.
Na 10 dagen vindt er een controle plaats, de hond zal een kraag om krijgen om te voorkomen dat de hechtingen er uit worden gekrabt. De hechtingen lossen uiteindelijk vanzelf op.
