Losse knieschijf (patellaluxatie)

Hoe ontstaat het

Ontwrichting van de knieschijf wordt in de medische wereld patella luxatie genoemd. Het kan voorkomen bij alle hondenrassen en in zeldzame gevallen ook bij de kat.
Een symptoom van knieschijfontwrichting is het af en toe wippen met één achterpoot. Deze wordt tijdens het wandelen plots opgetrokken en in de lucht gedragen. Na meerdere stapjes klikt de knieschijf meestal weer op zijn plaats en kan de patiënt weer normaal wandelen.

Er bestaan twee vormen van knieschijfontwrichting. De eerste, eerder zeldzaam, is een traumatische vorm die we zien na een ongeval. Deze vorm kan bij elk dier voorkomen. De meest voorkomende vorm is de erfelijke. Deze wordt voornamelijk gezien bij rassen als de Yorkshire terriër, de Pekinees, de Maltezer en de Poedel;　 de kleinere gezelschapshonden dus. Toch zien we deze vorm ook bij grotere rassen als de Euraziër, de Flatcoated retriever, de Pyrenese berghond en andere. In meer dan 95% van de gevallen zal de knieschijf naar de binnenzijde ontwrichten. Bij 5%, meestal bij de grotere rassen, naar de buitenzijde.

Waarom kan een knieschijf ontwrichten?

• Omdat de groeve waarin de knieschijf glijdt niet diep genoeg is, waardoor ze makkelijk uit haar bedding wipt
• Omdat de zijdelingse ophangbanden (het zogenaamd retinaculum) te lang zijn.
• Een derde reden hangt samen met de aanhechting van de rechte band op het onderbeen. Als men het been aan de voorkant bekijkt, moet de lijn die door het midden van het dijbeen en het onderbeen loopt de knieschijf in twee gelijke helften verdelen. Als het onderbeen echter teveel naar binnen gedraaid is, zal de aanhechting van de rechte band teveel naar binnen staan waardoor de knieschijf helemaal aan de binnenzijde ligt van deze theoretische rechte lijn. Daardoor zal deze makkelijk uit haar bedding klikken, zelfs als deze mooi diep is.